Biegłem szybko. Moje łapy nie nadążały. Co się działo trudno opisać. W moim umyśle telepotało się imię... Warty. Mój największy wróg! Najpierw dopadł moją rodzinę, potem przyjaciół, a zaraz dopadnie mnie. I po co w ogóle było nam wyruszać na tę misję. Czemu nie zostawiłem moich szczeniaków w wataszy. Tyle szcześcia że najmłodsza się ocaliła. Nagle ból przeszył moje czoło. Od stóp do głów przeszły mnie ciarki. Krótkie ukucie...
Ocknąłem się leżąc na jakiejś dziwnej powieszchni. Była ślizka i cuchnąca. Najgorsze było to że byłem do niej przywiązany. Nademną stanąłe ludzka postać.W ręku trzymała strzykawkę... po tem nie pamiętam nic. Bo nic nie było...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz