Nie wiem, co mam powiedzieć... To wszystko... Było dla mnie tak szokujące, ale... Ja, myślę, że nigdy nie zapomnę tych chwil. To było niezwykłe! Wydaje mi się, że lekko się zarumieniłam. Później, spojrzałam na basiora - uśmiechał się. Postanowiłam odwzajemnić uśmiech. Po głowie przeszło mi tysiąc różnych myśli, lecz stwierdziłam, że najlepiej będzie, jak zajmę się tym, co jest teraz.
- Och, Diablo...
- Klio? - rzuciłam mu się na szyję, a on wtulił się we mnie; staliśmy tak kilka chwil. Trochę porozmawialiśmy, śmialiśmy się, aż w końcu zostaliśmy już naprawę sami - wszystkie inne wilki poszły. Myślę, że było naprawdę późno.
- Naprawdę żałuję, ale wiesz, muszę już wracać... - odparłam.
- Dobrze, rozumiem, odprowadzę Cię - zaproponował.
- Byłoby mi naprawdę miło - odpowiedziałam. To był naprawdę cudowny wieczór! Podczas drogi trochę rozmawialiśmy, lecz czasami milczeliśmy. Wpatrywałam się w ten piękny, wielki księżyc. Basior doprowadził mnie do jaskini. Tam, przy wejściu stał... tata.
- Cześć, tato... - powiedziałam, a on lekko się uśmiechnął.
- Khm, dobrze, Panu, już dziękujemy - zwrócił się do Diabla.
- Tak, oczywiście, do zobaczenie - pożegnał się.
- Hej - odparłam. Nyras spojrzał na mnie "z góry", a ja niewinnie się uśmiechnęłam.
- Dobra, idź już do domu spać, ale wiesz, Kocham Cię
- Ja Ciebie też! - wykrzyknęłam i przytuliłam go. Później on, jeszcze chwilę stał na zewnątrz i również parzył w księżyc. Mama potem do niego doszła i razem rozmawiali, przytulali się... "Może ja też tak kiedyś będę się przytulać. Będę patrzyć się na moje dziecko wracające z randki...", lecz potem szybko pomyślałam o czymś innym, gdyż na razie, nie powinnam myśleć o założeni rodziny. Teraz należę do jednej i to mi się podoba. Nie chcę się spieszyć i mam nadzieję, że Diablo to zrozumie, ale tak... On jest przecież taki dobry i wyrozumiały...
< Diablo? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz