- Klio miała za zadanie pomóc mi w przygotowaniu....
- Adonis z góry miał informować mnie co robi i gdzie jest Zaria
- Mood miał w razie potrzeby zająć ją czymś innym
Byłem przekonany, że wszystko mi wyjdzie. Z samego rana pobiegłem do Klio i Nasira, którzy mieli nazbierać piękny, ogromny bukiet kwiatów.
- Cześć załoga! Jak tam praca? Co już macie? - zapytałem z ciekawością, co to moja córeczka wymyśliła.
- Oj tato, jeszcze nie skończyliśmy. Chcemy nazbierać jeszcze tamtych fioletowych i niebieskich - powiedziała.
- Dobrze, ale pospieszcie się, Klio jesteś mi potem potrzebna, pamiętasz? - zapytałem, choć byłem pewny, że o niczym nie zapomniała. Klio spojrzała na mnie ironicznym wzrokiem i dała mi do zrozumienia, że ona nie zapomina o takich rzeczach. Zaraz później nadleciał Adonis.
- Nyras, Zaria właśnie wstała i chyba zamierza coś zjeść - oświadczył zadowolony z siebie Adonis, który zgodził się na jeden dzień opuścić swojego przyjaciela. Klio oczywiście była tym wniebowzięta, gdyż bardzo martwiła się o Rendalla i jego przyjaźń.
- Okej, gdzie jest Mood? Poleć po niego i niech zje z Zarią śniadanie i ją trochę podpyta. Ale ostrożnie! Ona nie może się niczego spodziewać - bałem się, że coś się stanie...
- Ale tato, myślisz, że ona myśli, że Ty nic dla niej nie masz? To przecież głupota! - Klio jak zwykle musiała dodać coś od siebie. Rzuciłem jej ostre spojrzenie i znowu zaczęła zbierać kwiaty. Adonis kiwnął głową i poleciał, a ja pobiegłem na miejsce...
Tutaj zamierzałem spędzić wieczór wraz z Zarią. To jest najpiękniejsze miejsce jakie znam w całej watasze. Najpiękniej jest o zachodzie słońca. Rozejrzałem się za najlepszym miejscem i usiadłem. Klio za chwilę powinna przynieść piękny bukiet, ja wtedy pobiegnę upolować jakiegoś wspaniałego jelenia, a dzieciaki przyprowadzą podstępem Zarię. Ach! Jak będzie cudownie! Przybiegła Klio, która miała cudowny bukiet kwiatów!
- Proszę, nie spóźniłam się? - zapytała zadyszana
- Nie, jesteś w samą porę! Jak przyleci Adonis pobiegniesz do Mood'a i mamy i przyprowadzicie ją tutaj. Ja, idę na polowanie, dobrze? - jeszcze raz po raz ostatni powtórzyłem jej plan, to musiało się udać!
- Tak, dobrze. Mam tutaj na niego zaczekać, czy mogę już iść... - Klio nie potrafi usiedzieć w miejscu...
- Masz czekać! I ani mi się waż...
- Tak, dobrze, zrozumiałam - wtrąciła. Pobiegłem do lasu i szukałem stada. Wkrótce ujrzałem pięknego jelenia. Co prawda był sam, ale ja i tak potrzebowałem jednego, a ten był idealny! Oczywiście po pewnym czasie jeleń był już martwy, a ja niosłem go na plecach na wybrane miejsce. Klio już tam nie było, mam tylko nadzieję, że poczekała na Adonisa. Położyłem jelenia i trochę go uporządkowałem. Ogarnąłem wszystko dookoła i gdy już wszystko było gotowe zostało mi tylko czekać. Wszystko okropnie mi się dłużyło, aż w końcu przyszła. Klio i Mood zwiali, gdy tylko mnie zobaczyli ( co oczywiście było zamierzane ). Zaria była piękna jak zwykle, ale dzisiaj chyba jakoś wyjątkowo. Zaśmiała się, a po jej policzku poleciała łza.
- Hej, dlaczego płaczesz? - zapytałem i pobiegłem do niej
- Och, kochany, ale, co, Ty, pamiętałeś? -zapytała zaskoczona ze łzami w oczach.
- Ależ, Zario, jak mógłbym zapomnieć? Słońce, patrz, przygotowałem kolację, wszystko w porządku? - zapytałem z niepewnością
- Tak, tak, przepraszam, poniosło mnie. Chodźmy zjeść, później pogadamy - powiedziała. Potem rzeczywiście rozmawialiśmy, bardzo długo.... Wszystko wyszło tak, jak powinno, ale...
Nie zdradzę wam co było dalej :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz